Inmiddels is Marleen is ruim 4,5 week geleden uit Nederland vertrokken, en heeft ook Herke 2 weken geleden zijn biezen gepakt. In de korte tijd dat Herke zich bij zijn grote liefde heeft gevoegd, hebben we er al behoorlijk wat kilometers opzitten. Hij heeft welgeteld 2 dagen van de vlucht, de cultuurshock en reünie met Marleen mogen bijkomen, voordat we op
donderdagavond in de auto naar Cordoba stapten (10 uur rijden). Daar werden we zo'n 5 dagen gepamperd en met veel liefde ontvangen door de familie van Claudio. Eten staat centraal, dus dat is dan ook wat we de hele dag deden. Dat Marleen vegetarisch is zorgde voor veel ophef in het dorpje Pilar: 'Heeft ze wel genoeg gegeten?' 'Zijn dit genoeg groenten?', en zo gebeurde het dat zij waarschijnlijk 3x meer voorgeschoteld kreeg dan de carnivoren. Waar de vleeseters overigens enoooorm jaloers op waren.
In de korte tijd dat we in Pilar waren, mochten we een '15 años' meemaken. Een dochter van vrienden van de familie werd 15 jaar, en dus vrouw. Er werd een groots feest gehouden waarbij de hele avond tot in de vroege uurtjes (want die feesten gaan gewoon door tot 06:00 uur 's ochtends) gedanst. Het doet allemaal nogal aan een bruiloft denken, en schijnt qua kosten ook overeen te komen. Het-net-vrouw-geworden-meisje droeg een lange jurk, had vooraf een fotoshoot gehad en werd aan de arm van haar vader de dansvloer opgeleid voor de openingsdans (vader geeft haar weg aan de grote wereld). Daarna is het de beurt aan elke man om even te walsen met de jarige, en ook Herke heeft deze taak erg serieus genomen. Wat erg fijn is, is dat je overal gelijk bij hoort. Er worden geen vragen gesteld, je bent overal welkom en krijgt van elke vreemde een zoen op je wang.
Na nog een dagje en nachtje met Roos en Claudio in het huisje van Tia Reyna (die letterlijk even groot is als Herke op zijn knieën zit) en Tio Pancho (die op de dansvloer rondjes rent als een blij ei en een hele goede borstcrawl-dansmove in huis heeft) in de bergen, zijn we in de bus naar Santiago in Chili gestapt. Zo'n 24 uur later kwamen we na een geweldig mooie busrit door de Andes (Marleen kreeg coca-snoepjes mee tegen reisziekte, die bijzonder goed hielpen) aan in de hoofdstad van het langgerekte Chili. De volgende dag worstelden we ons, samen met het Nederlandse stel waarvan we de auto kochten, door al het papierwerk vol stempeltjes en bureaucratie. Aan het einde van de dag waren we een prachtige Nissan Pathfinder rijker, en kwamen we tot de conclusie dat we nog nooit zo'n dure aankoop (laat staan gezamenlijk!) hadden gedaan. Goed begin van de reis!
We brachten nog een paar dagen in Santiago door beklommen wat heuvels, genoten van de uitzichten en struinden door de verschillende wijken en straten, van hippe eettentjes tot straten vol graffiti-kunstwerken en markthallen met bergen groente en fruit. Een toffe stad (ondanks de smog, die dus erger schijnt te zijn dan in Beijing).
