Afgelopen maandag was het eindelijk zover. Herke was als een kind zo blij dat hij Het Bakbeest mocht gaan besturen en Marleen wilde maar al te graag Het Huisje inrichten. Afijn, nadat we 'nog even' de verzekering van de auto geregeld hadden (ging niet bijzonder soepel, en mijn Spaans werd flink op de proef gesteld), gingen we dan toch eindelijk op pad. Valparaiso is onze eerste bestemming geworden. Helaas beschikt dit kleurrijke, oude kustplaatsje niet over een camping dus het kamperen laat nog even op zich wachten.
Onderweg zijn we bij wijngaard Emiliana gestopt, die zo'n 20 jaar jaar geleden als een van de eerste wijngaarden besloten om op een volledig biologisch/biodynamische manier wijn te produceren. De tour was mega-interessant, want elke boom of plant die rondom de wijngaard staat heeft zo z'n functie: het afleiden van wespen van de druiven of het aantrekken van roofvogels die dan weer de muizen kunnen opeten. Zelfs de rondscharrelende kippen hebben een taak: het omploegen van de grond, zich tegoed doen aan de kwaadwillende insecten en het bemesten van de wijngaard (en soms opgegeten worden door de roofvogels, want ook dat hoort er bij). Oh, en een leuk wistjedatje: Wist je dat wijnregio van Chili sowieso weinig last heeft van insecten? Dat komt doordat Chili aan alle kanten natuurlijk begrensd is, en de insecten dus niet zomaar vanuit omringende landen op en neer kunnen reizen (zoals wij dat lekker wel kunnen. Herke&Marleen vs insecten: 1-0). In het Noorden door de droogste woestijn ter wereld, in het Oosten door het Andes-gebergte, in het Zuiden door de gletsjers en in het Westen de Stille Oceaan. Ah, en na de tour kreeg ons klasje een beloning: een wine tasting. Joepie!
Valparaiso ligt aan de kust en is tegen een aantal bergjes opgebouwd. Naast dat alle huisjes in de lievelingskleuren van de eigenaren geschilderd zijn (je gaat immers niet in een huis wonen waarvan je de kleur niet mooi vindt), zijn talloze muren door kunstenaars versierd met graffiti, waarvan sommige met wereldverbeterende boodschap. Er zijn hier overigens mega-veel straathonden, die heel goed verzorgd worden door de lokale bevolking. Zo staan er overal bakjes water, krijgen ze brokjes of restjes vlees en staan er op straat soms zelfs hondenhokken. Wat die vriendelijke burgers vergeten, is het opruimen van de poep. De hele stad ligt dan ook onder, dus 70% van de tijd zijn de ogen op de stoep gericht, en probeer je heel oppervlakkig adem te halen. Marleen is hierdoor (en misschien door een hoog gehalte LK, 'Lomp Kalf', als ik Hiltje mag citeren) al 2 keer de trap opgevallen, want in de haast de stank voorbij te rennen, stootte ze haar teen waardoor de bloedblaar (van de 1e valpartij) openbarstte.
Nog een update voor degenen die dachten dat we nu naar Patagoniƫ zouden gaan: dat gaan we dus niet. We denken nu toch eerst naar het Noorden te gaan. Wordt vervolgd...
