Precies 3 weken geleden vertrokken we met Ons Bakbeest vanuit Santiago naar nog-onbekende-bestemming. Inmiddels hebben we behoorlijk wat kilometers gemaakt en zijn we een aantal dagen geleden in San Pedro de Atacama beland, een klein maar toeristisch dorpje in de droogste woestijn op aarde. Onze eerste bestemming werd de Valle de Elqui, bekend van de Pisco die in de talloze wijngaarden geproduceerd wordt, en de enorme hoeveelheid sterren die zich ās nachts laten zien (en die we door ons geweldige dakraam in de auto de hele nacht door kunnen bewonderen). Dat is dan ook wat we daar voornamelijk gedaan hebben: Pisco-proeverij (Marleen vond het geen succes, Herke kocht een flesje) en sterrenkijken. Een mooie vallei vol wijngaarden, waar het sterke drankje Pisco geproduceerd wordt, en kleine, schattige dorpjes. Verder hebben we hier onze eerste aardbeving gevoeld, rivier doorkruist en natuurlijk in de auto geslapen.
Omdat jullie allemaal vast razend nieuwsgierig zijn naar ons knusse huisje, hebben we een filmpje opgenomen (ivm de slechte wifi komt deze later) om jullie rond te leiden. Ik wil ook nog dolgraag een keer filmen hoe Herke zich in de auto vouwt als we gaan slapen, maar die houden jullie nog te goed. Het is een prachtig tafereel waar ik na 3 weken nog geen genoeg van heb gekregen. Via dirt-roads belandden we uiteindelijk in Caleta Chanaral. We reden door uitgestrekte vlaktes vol cactussen, geiten en lamaās met stoffige wegen en zo nu en dan zicht op de (daar) ruige kust van Chili.
De auto geeft ons zoān ongelooflijk gevoel van vrijheid dat we er soms de kriebels van in onze buik krijgen. We slapen wanneer we moe zijn, worden wakker als de zon opkomt, eten wanneer we honger hebben en kunnen gaan en staan waar we willen. We stoppen onderweg op de mooiste plekjes om even te ontbijten, een lunch in elkaar te draaien (koffietje, eitje bakken, etc.) of te genieten van het uitzicht. De wegen blijven ons verbazen, door de bergen, langs de zee en plotseling een stuwdam met daarachter een prachtig blauw meer. Dan weer is alles groen, en niet veel later alles dor en droog. Het ene moment heb je een strakblauwe lucht, en het volgende moment rij je na een bergpas in de mist. We rijden niet harder dan 80 km/uur, want we hebben natuurlijk geen haast. Bovendien slurpt Ons Lieve Bakbeest bij hogere snelheden gemakkelijk 1op8, dus heeft het ook nog een financieel voordeel om rustig aan te doen.
Via de witte stranden van Bahia Inglesa, kwamen we uiteindelijk uit bij Parque Nacional Pan de Azucar waar we aan het strand kampeerden en 2 toffe wandelingen hebben gemaakt. De faciliteiten op de campings waar we tot nu toe gestaan hebben, waren niet om over naar huis te schrijven (doe ik nu dus tochā¦ koude douches waar nauwelijks water uit komt, en vieze toiletten), dus heeft het weinig voordeel om op campings te staan, want na een ādoucheā met baby-billendoekjes voelen we ons schoner. Bovendien zijn bij de meeste benzinestations de douche-faciliteiten beter (en daar moeten we regelmatig even stoppen om Ons Bakbeest te voeden), dus die zullen we binnenkort ook uitproberen.
We zijn nu dus in San Pedro de Atacama, midden in de woestijn. Het is hier behoorlijk heet overdag, maar goed uit te houden omdat de hitte zo droog is, en ijskoud ās nachts. We hebben dan ook nieuwe slaapzakken gekocht, en liggen nu ās nachts als 2 mummies warm, maar niet zo knus, naast elkaar. De omgeving is hier ongelooflijkā¦ het dorpje is niet voor niets mega-toeristisch, maar we hebben een enorm voordeel dat we onze eigen auto hebben. Er is geen openbaar vervoer, dus je kan of een fiets huren (heet!) of een tour boeken (duur en gehaast!). Drie dagen geleden hebben we een tof Duits stel ontmoet waarmee we nu dus al 3 dagen optrekken. Een geweldige tocht in Valle de la Muerte, waar de 4x4 skills van onze auto even getest werden op een zanderige helling (banden leeg laten lopen), waarna de weg niet verder bleek te gaan en we dezelfde weg terug moesten nemen. We probeerden onderweg te sandboarden met spullen die we in de auto konden vinden (tafel/houten plank, benzinetankjes), maar zonder succes. Het leverde wel sensationele actie-fotoās op, hoewel het er in het echt iets minder spectaculair/stoer/heldhaftig uitzag. Naast dat de route heel mooi en tof was, was ook het uiteindelijke uitzicht een beloning: de zoutvlakte van de Salar de Atacama en de omringende bergen en vulkanen.
Ook in Valle de la Luna keken we onze ogen uit, van grotten tot bergen tot zoutvlaktes. We bleven de bussen met toeristen gelukkig het grootste deel van de tijd voor, dus hadden vaak de uitzichten voor onszelf. De uitzichten en stiltes zijn onbeschrijflijk. We vonden, dankzij de app iOverlander (waar andere reizigers met eigen auto tips achterlaten), langs een zandweg een prachtig plekje voor de nacht, waar we van een dood boompje een warm vuurtje stookten, een biertje dronken, kletstsen en naar de sterrenhemel staarden. De volgende ochtend bezochten we Laguna Cejar, waar we een paar flamingoās zagen. Maar het hoogtepunt was dat we het zoute meer in mochten, en de concentratie zout zo hoog is dat je blijft drijven (a la Dode Zee). Dat het water niet bijzonder warm was deed er natuurlijk niet meer toe. Na afloop zagen we er allemaal uit als zout-mannetjes, wit van top tot teen. Gelukkig wachtte er een koude douche op ons.
We vonden aan het einde van de middag weer een prachtig plekje off-road voor de nacht, en gingen die keer vroeg naar bed, omdat een bezoek aan de Tatio Geysers voor de volgende ochtend op de planning stonden (en daar moet je vroeg bij zijn, lees: 04:00 opstaan). We hadden een uurtje voorsprong op de andere bezoekers die de tour hadden geboekt, en zagen de zonsopkomst de geisers verlichten. Nog leuke weetjes: de geisers liggen op 4300 meter hoogte, en het was er -10 graden, een groot feest dus! We dachten even op te warmen in de warmwaterbron bij de geisers, maar dat bleek behoorlijk lauw te zijn (in ieder geval vergeleken met de warmte die we nodig hadden op dat moment). Klappertandend zijn we dus even in de auto gaan zitten om weer op te warmen, de luxe van altijd je huis bij je hebben!
Het plan was om nog verder naar het noorden van Chili te rijden, maar we gaan zeer waarschijnlijk deze week ergens de grens naar Bolivia over waar we samen met onze Duitse vrienden (instagram: @dulliexploring; zij hebben ook fotoās van ons gepost) de Laguna-route rijden. We hebben van andere reizigers gehoord dat het een pittige route is, de weg is zwaar en de kou intens. We gaan het zien!
