Het is nog niet zo lang geleden dat we de vorige blog postten, maar we hebben in die korte tijd zo ongelooflijk veel gezien en meegemaakt dat onze hoofden er van tollen en het zeker weer een blog waard is. We zijn nog steeds op pad met onze Duitse vrienden Ali en Malte en hebben al behoorlijk wat met elkaar beleefd. Vermoeiende sport-ochtendrituelen (met onze eigen geĆÆmproviseerde sportschool), onvergetelijke kampeerplekken, overheerlijke eenpansmaaltijden, uitdagende off road wegen (inclusief reddingsactie), prachtige uitzichten en intens koude nachten.
Voordat we de grens naar Bolivia over konden, moest er nog het een en ander geregeld worden. In San Pedro bezochten Herke en ik de Registro Civil om mijn Padron op te haken, het officiĆ«le bewijs dat de auto op Marleens naam staat, om vervolgens bij de notaria nog wat documenten te laten stempelen zodat we de grens over mogen. We brachten ook nog een halve dag in de vieze, lelijke stad Calama door, waar de auto een laatste jaarlijkse keuring onderging. Gelukkig kreeg de auto na 1,5 uur wachten (printers werkten niet) een dikke pluim, ondanks dat de achterbanden enigszins aan vervanging toe zijn (Herke is al op zoek naar dikke off road bazenbanden). Helaas liep de vorige keuring nog tot september, en werd deze termijn niet verlengdā¦ We zijn dus een beetje voor niks naar Calama op en neer gereden. Wat voor gevolgen een verlopen āRevision Tecnicaā uiteindelijk heeft als we weer terugkomen in Chili weten we niet, maar we laten het maar zo.
In de omgeving van San Pedro hebben we nog een nacht in een vallei gekampeerd, de Valle de Arcoiris. Onderweg passeerden we kleurrijke bergen (bruin, rood, groen, geel) en lamaās met strikjes in hun vacht, wat al een goede voorbode was voor de prachtige kampeerplek die diep in de vallei lag.
Onze laatste nacht in Chili vierden we met een bbq-maaltijd (en het lukt Marleen tot nu toe nog steeds vegetarisch te zijn) en biertjes. Ietwat nerveus stonden we de volgende ochtend op: de eerste grensovergang met onze auto. De douane van Chili is echter niet bij de grens, maar in San Pedro zelf, dus na 5 minuten rijden bereikten we de āgrensā. Het begon goed want de stroom (computers) werkte niet, maar na wat geduldig wachten konden we onze vertrekstempels in onze paspoorten krijgen. Bij de volgende balie werd ook onze auto uit Chili geschreven, en konden we doorrijden naar de Boliviaanse grens. We stegen van 2400 meter naar ongeveer 5000 meter, een behoorlijke klim die we doorstonden met coca-snoepjes en coca-blaadjes in onze wangen en liters water. Van de enorme hoogte hadden we, behalve de kou, op dat moment nauwelijks last. We kregen onze Boliviaanse stempels en opdracht om zoān 80 km verderop nog langs de āaduanaā (5033 meter hoogte) te gaan om ook onze auto in Bolivia āin te checkenā. Dat kon volgens de migracion officier ook wel tot morgen wachten, dus besloten we niet zo ver meer te rijden.
De route die we vervolgens reden was zo ongelooflijk mooi, dat Marleen moest huilen van geluk en Herke als een kind zo blij was met de 200 meter brede wegen (lees: de grote afwezigheid van wegen). We sloegen ons kamp op bij Laguna Chalviri, waar we als eskimoās ingepakt ons warmden met een kopje thee. Door de kou en vooral de wind besloten we vroeg ons avondeten te bereiden, en zo zaten we rond 16:30 aan een bord vol pasta Carbonara. Nadat we de afwas in een mini thermal bath hadden gedaan, creĆ«erden we een bioscoop in onze auto om vervolgens rond 20:00 te gaan slapen. Een spannende en intense dag vol nieuwe indrukken!
We sliepen op ongeveer 4400 meter, wat het een onrustige nacht maakte. Onze lichamen moesten zich nog aanpassen aan de hoogte (het is een hoogtevlakte, altiplano, dus lager slapen was niet echt mogelijk), en de nachtelijke kou (behoorlijk wat graden onder nul, de ramen waren bevroren) wekten ons ongeveer elk uur. De volgende dag stond ons een behoorlijke ābumpy rideā te wachten, maar man, wat een geweldige natuur! We passeerden bergen, vulkanen, meren, vicuƱas (soort lama) en Herke manoeuvreerde onze auto over de meest onmogelijke weggetjes (hoewel we op een haar na bijna het enige verkeersbord op de Laguna Route hebben geraakt). Op de kaart staan alle wegen aangegeven, maar toch is het vaak beter om naast de weg te rijden. Omdat iedereen dat doet ontstaat er een 200 meter brede weg. Dat Malte en Ali ons op een gegeven moment kwijt waren (op een enorme vlakte, waar wij de enige voertuigen waren) is wel tekenend voor de ongelooflijke weidsheid van de vlaktes die we doorkruisten. Zanderige paden (die hemels reden) veranderden in wasborden (alles trilt en rammelt, er zat zelfs een schroef van de auto los) en brede vlakten (van links na rechts, ongelooflijke vrijheid) veranderden in smalle weggetjes vol grote keien (hotseklots hobbeldebobbel). We reden gemiddeld zoān 20 km per uur en onze auto (en Herke rij-skills) heeft deze ultieme test met vlag en wimpel doorstaan. Zo trots!
De tweede nacht verbleven we bij een woestijnhotel in the middle-of-nowhere. Ali en Malte boekten een kamer, en wij sliepen (gratis) op de parkeerplaats. āS Avonds genoten we van het 3-gangen menu van het hotel, waardoor we niet met het vallen van de avond direct in onze auto hoefden te kruipen.
Ook de derde dag op de Laguna Route keken we weer onze ogen uit, maar naast een uitdagende weg, stuitten we dit keer ook op een rivier. En niet Ć©Ć©n zoals we tijdens onze eerste kilometers doorkruisten, maar zo diep (en met onbekend soort bodem) dat we een alternatieve route door de moerassige grond langs de rivier verstandiger vonden. Dit bleek al snel niet de beste optie te zijn, want al snel zat de auto met het linkervoorwiel tot diep in het moeras. Voor onze Defender-vrienden was het appeltje-eitje om ons weer op het droge te trekken, maar dat leverde wel wat hartkloppingen en een enorme adrenaline-kick op. Overigens was er tijdens de reddingsactie een Toyota Landcruiser de rivier overgestoken (die ook direct ons zijn hulp aanbood) en kregen we goede moed dat ons dat ook zou lukken. Een groot moment van euforie toen we uiteindelijk allemaal droog aan de overkant stonden, en megaveel vertrouwen in de auto Ć©n de rijkunsten van Herke.
Onze laatste wildkampeernacht brachten we door tussen enorme rotsen op slechts 4100 meter hoogte (wat een enorme opluchting was, want we voelden direct dat we beter konden ademen, en maakten weer een goede nacht), nadat we na 3 dagen weer op de hoofdweg van Bolivia waren beland (lees: we reden toch zeker weer 70 km/u en konden elkaar weer verstaan in de auto, een beetje het āafzuigkap-uitzet-effectā). Een betoverende nacht met kampvuur, miljoenen sterren, goede gesprekken en een meteoriet!
We hebben vannacht weer op de parkeerplaats van een chique zouthotel (Hotel Cristal Samana) geslapen, op zoān 25 km van het toeristische, vieze en lelijke stadje Uyuni waar we gisteren gillend weggerend zijn na zoveel mooie dagen in de natuur.
Vandaag maar weer eens een douche zoeken, de auto schoon laten maken voordat we de zoutvlakte opgaan, en onze was wegbrengen. We zullen de komende dagen (en dus ook Herkeās verjaardag) op de Salar de Uyuni doorbrengen.
Ps. kijk even bij de video's.
