Na 3 maanden hebben we Peru achter ons gelaten, en vertoeven we nu in Ecuador. Herke heeft laatst al een vlog gepost met wat beelden van wat we in de Cordillera Blanca gezien en gedaan hebben, maar dit is maar een klein stukje van wat we de afgelopen 2 maanden (sinds de laatste blog) uitgespookt hebben. Ik zal de blog wat korter houden dan voorheen, omdat ik denk dat de foto's voor zich spreken maar voornamelijk omdat ik behoorlijk lui ben.
Goed, 2 maanden geleden eindigde de blog bij Nasca, waar we de mysterieuze Nasca en Palpa-lijnen vanaf platformen bezichtigden. Er is nauwelijks iets bekend over waarom deze lijnen ooit getekend zijn, maar wel dat ze al eeeeeeuwenoud zijn. Zoals ik al zei: mysterieus, maar eerlijk gezegd niet bijzonder boeiend als je geen interesse in/geld over hebt voor een misselijkmakende vlucht in een klein, gammel vliegtuigje (google maar even, behoorlijk wat kotsende passagiers en ongelukken).
Huacachina is een oase in de woestijn die de kust van Peru heet, waar je eigenlijk vooral van bloedhete zandduinen kan rennen en een megavette en toeristische sandbuggy-tour kan doen. En dat is dus ook wat we hebben gedaan. We vlogen bijna letterlijk over de duinen, en kregen van die achtbaankriebels in onze buiken. Oh, en we mochten ook met snowboards van de duinen af, maar dat was bij lange na niet zo spectaculair als in de buggy scheuren (leuk weetje: veel van die scheurmonsters hebben dezelfde motor als onze geliefde Nissan Pathfinder...).
We reden verder door naar het noorden en bleven een aantal nachten bij het nationale park Paracas (para = regen, en aca = zand in Quechua. Zandstormen zijn dus niet zeldzaam). We stonden op een geweldige plek aan het strand, waar flamingos in het water dansten (wisten jullie dat hun knieƫn andersom buigen?) en pelikanen de boel onderscheten en op vis aasden. In het park ontdekten we rode zandduinen, waar we eindeloos overheen scheurden (maar we durfden niet zo hard als die sandbuggies), en reden langs enorme kliffen. Betoverend mooi, en we waren helemaal alleen!
Omdat de tijd een beetje begon te dringen (we hadden nog maar iets meer dan een maand de tijd op ons Peru-visum) en we veel goeds hadden gehoord over Cordillera Blanca en van plan waren om door de bergen (dus: langzaam) naar Ecuador te rijden, brachten we een flitsbezoek aan Lima (steden zijn sowieso niet erg boeiend). We kwamen dus eind augustus in Parque Nacional del Huascaran aan, waar we ons zo'n 3 weken de ogen hebben uitgekeken: geweldige bergpassen, witte bergtoppen, gletsjers, felblauwe meren en eindeloos veel wandelingen (wat Herke iets minder vond š). We bezochten gletsjer Pastoruri, zoals jullie misschien in Herke's vlog hebben gezien. Ondanks en tegelijkertijd dankzij dat de gletsjer zo enorm gesmolten is, was het een hele indrukwekkende en confronterende ervaring. In de afgelopen 33 jaar is ruim een kwart (27 procent) van de sneeuw en gletsjers verdwenen, waardoor de Cordillera Blanca ("witte bergketen") over een aantal jaar haar naam helaas niet meer waar kan maken.
Na een geweldig mooie rit door de bergen, over die enorm smalle bergweggetjes die hier en daar een beetje weggespoeld waren door aardverschuivingen, arriveerden we in Chavin de Huantar. Daar bezochten we toffe ruines met ondergrondse gangen. Ze vermoedden dat ongelovigen naar deze plek werden geleid en 'gestraft' werd door hen de stuipen op het lijf te jagen in die gangen. De pastoor/priester (ik weet niet wie wat is) speelden met licht en geluid, in de hoop dat de ongelovigen al broekpoepend zich bij hen zouden aansluiten.
Op weg naar Huaraz, het toeristische centrum van de Cordillera Blanca, begon de auto rare geluiden te maken dus brachten we een bezoekje aan de garage, waar we heel goed geholpen werden en de volgende dag alweer op pad konden. We overnachten op misschien wel de mooiste plek tot nu toe: aan Laguna Wilkacocha. Hoewel het meer zelf niet veel voorstelde, was het uitzicht op de omringende bergen onbeschrijfelijk mooi.
Zoals ik al zei hebben we een aantal wandelingen gemaakt die ik niet allemaal in detail zal beschrijven. We liepen naar Laguna 69 (waarbij we de wandeling nog wat uitbreidde door ook naar de basecamp van Nevado Pisco door te lopen) en Laguna Churup, en reden naar Laguna Paron en Lagunas Llanganuco. De foto's spreken voor zich! We hebben ook 1 meerdaagse hike gedaan, en vertrokken dus voor 3 dagen, met tent, matjes (nog dunner dan mijn yoga-mat), slaapzakken en eten om de Santa Cruz trek te lopen. Normaal gesproken doe je daar 4 dagen over, maar om onbekende redenen besloten wij het in 3 dagen te lopen. Wat ons niet slecht afging... bovendien vonden we het niet erg om na 2 nachten weer in ons eigen comfortabele bed te liggen en niet om 17:00 uur in het tentje te liggen omdat het buiten te koud is š Nadat we al dit moois gezien hadden, moesten we weer even 'verwerken' en voerden een week lang niks uit op een fijne camping in Caraz, waar we ook heel veel andere, leuke reizigers ontmoetten (die allemaal naar het zuiden rijden.. Grr).
Met nog 2 weken op ons visum te gaan, besloten we dat het tijd werd om de sneeuwtoppen achter ons te laten. Via de 54 tunnels van de CaƱon del Pato kronkelden we naar de ruĆÆnas Marcahuamachuco, Cajamarca en uiteindelijk belandden we in de regio van Chachapoyas, waar weer genoeg te doen was. De Chachapoyas (wat "warriors of the clouds" betekent in Quechua, de regio ligt veel in de mist/nevel/wolken) leefden in dit gebied, totdat de Inka's hen halverwege de 16e eeuw versloegen (die inka's waren geen lieverdjes). Er zijn in de regio genoeg overblijfselen uit deze periode, waarvan wij er een aantal bezocht hebben: Ventanillas de Combayo, Revash en Karajia waren begraafplaatsen, en Kuelap een oude Chachapoya-citadel (de Machu Picchu van het noorden, en wat ons betreft minstens even indrukwekkend als z'n zuidelijke broertje).
Hoe dichter we bij de grens met Ecuador kwamen, hoe meer de omgeving op 'jungle' begon te lijken. We maakten nog 2 wandelingen, naar de Gocta en Yumbilla waterval, die beiden in de top 4 van hoogste watervallen ter wereld staan.
Hoewel we Peru af en toe vervloekten om de lange afstanden, hebben we toch de volle 3 maanden in dit veelzijdige land doorgebracht en dat is niet voor niks... De dorpen en steden zouden behoorlijk opknappen als huizen eens afgebouwd worden (of de belastingvoordeel-regel moet afgeschaft worden) en een oplossing voor het enorme afvalprobleem zou ook niet verkeerd zijn. Want vooral dat laatste doet wel een beetje pijn om te zien, vooral omdat de natuur zo ongelooflijk, maar dan ook echt enorm indrukwekkend is.
PS. De website heeft een kleine metamorfose doorgemaakt, en voornamelijk de foto's even gereorganiseerd.
